Column van Mario, de initiatiefnemer van de petitie
Al een aantal keer heeft de petitionaris “stop rubber experiment met onze kinderen” een bericht geschreven voor dit platvorm. Hieronder de laatste column (februari).
Beste mensen,
Ik heb me al een aantal keer eerder tot jullie gewend inzake de soap rubbergranulaat.
Ik begrijp dat mensen zo’n beetje murw zijn gebeukt door alle ophef, discussies en verschillen in inzicht van betrokken partijen. Ook mij laat alle commotie niet koud. Ik heb de laatste twee maanden veel van cyber-Nederland bezocht om mensen bewust te maken van het belang van onze strijd. Om inzichten te delen; om mijn standpunt te verduidelijken; om mijn kinderen te beschermen; om de stem te zijn van andere kinderen; om mensen in te laten zien hoe belangrijk het is om de moeite te nemen de door mij gelanceerde petitie te ondertekenen.
Ik heb ook veel mensen persoonlijk gesproken, voornamelijk ouders van voetballende kinderen. Bijna allemaal gaven ze aan bezorgd te zijn. Verward ook, gegeven de verschillende adviezen door betrokken instanties en personen. Vooral dit laatste eigenlijk. Verward, vol ongeloof over de maar voortslepende discussie. Hoe kan er zoveel onduidelijkheid bestaan?
Waarom blijven we maar door oranje scheuren, terwijl we alle tijd hebben om te remmen?
Haast niemand is er gerust op. Maar haast niemand is ook bereid zijn of haar stem te verheffen. In een groepje zwijgen de bezorgde ouders; ze durven zich niet uit te spreken. Bang buiten de boot te vallen; bang voor schut te worden gezet of neergezet te worden als een aansteller.
En dat is waar ik van baal. De petitie is een mogelijkheid je stem te laten horen. Je stem die je bezorgdheid kan overbrengen naar de overheid, naar de KNVB, naar de verenigingen en naar andere ouders die ook bezorgd zijn, maar zich niet durven te uiten. Omgeven door andere zwijgers zwijgen zij ook maar.
Dat is triest. De vergelijking gaat misschien (te) ver, maar de geschiedenis heeft al zo vaak aangetoond dat veel mensen wel in opstand wilden komen tegen onrecht, maar dit niet hebben gedaan. Waarom zou ik het doen als anderen het ook niet doen?
Wel, zij moesten leven met de spijt. Met de last van hun eigen geweten. ‘Ich habe es nicht gewußt’ gaat in deze tijd veel minder op. Hierachter kunnen wij ons maar moeilijk verschuilen.
Nieuws bereikt de verste uithoeken van onze planeet. Het dwingt ons bijna keuzes te maken. En geen partij kiezen, je stem niet laten horen, is ook een keuze…
Ik weet dat ik ook een petitie had kunnen beginnen over de smeltende ijskappen van de Noordpool, de vluchtelingencrisis, ons falende onderwijssysteem of Zwarte Piet. Maar op de een of andere manier heeft dit vraagstuk mij aangegrepen. Dat gebeurt er waarschijnlijk als onrecht je huiskamer binnenwandelt, jouw plekje voor de tv inneemt, zichzelf de afstandsbediening toe-eigent en zijn gore poten op je bijzettafeltje zet… Dan wordt het tastbaar; dan wordt het persoonlijk.
Ik doe bij dezen nogmaals een oproep. Aan hen die bezorgd zijn, maar de petitie nog niet hebben ondertekend. Ik begrijp jullie. Waarom zou je de moeite nemen? Wel, ik heb het al zo vaak gezegd en geschreven: omdat je hier niet alleen namens jezelf spreekt, maar namens hen die hun stem nog niet kunnen laten horen. Die hun stem nog niet kunnen verheffen. Namens hen wier gezondheid op het spel staat en die op de volwassen medemens vertrouwen. Namens de kinderen; namens jouw kind. Neem voor hen die moeite. Schuif voor hen voor deze keer je angst en apathie opzij en teken de petitie. Laat je horen, ook al is het met een paar drukken op je toetsenbord.
Deze keer sluit ik niet af met een nederig bedankje. Je kind speelt op chemisch afval. Dus: waar wacht je op?